در این تحقیق به بررسی عملکرد زمانی انواع مختلف پروژههای ساختمانی برای تعیین علل تأخیر و اهمیت آن برای هر یک از عوامل پروژه، شامل کارفرما، مشاور و پیمانکار، پرداخته شده است. بررسی میدانی انجام شده شامل 23 پیمانکار، 19 مشاور و 15 کارفرما بوده است که در طول تحقیق هفتاد و سه عامل تاخیر شناسایی شده است. بر اساس نتایج این تحقیق 76 درصد از پیمانکاران و 56 درصد از مشاوران بیان کردند که میانگین مدت زمان مازاد پروژه بین 10 تا 30 درصد مدت زمان اولیه پروژه بوده است. شایعترین عامل تاخیر که توسط هر سه طرف قرارداد عمرانی شناسایی میشود «دستور تغییر» میباشد. بر اساس یافتههای این تحقیق 70 درصد پروژهها با تأخیر مواجه بودهاند و مشخص شد که 45 پروژه از 76 پروژه در نظر گرفته شده به تعویق افتادهاند.
از دیدگاه کارفرما، عوامل تاخیر مربوط به پیمانکار و نیروی انسانی بوده و نتایج نشان میدهد که مالکان متوجه هستند که اعطای پروژهها به پیمانکار با کمترین پیشنهاد مناقصه از شایعترین عوامل تاخیر است. این در حالی است که پیمانکاران اعقاد دارند که کارفرمایان عامل اصلی بروز تأخیرات میباشند. مشاوران نیز مانند مالکان، اعطای کمترین پیشنهاد را به عنوان متداول ترین عامل تأخیر تعیین میکنند. بطور کلی، کمترین پیشنهادها در مناقصات از سمت پیمانکارانی میآید که فاقد صلاحیت هستند و در زمان اجرا پروژه با کمبود منابع مواجه میشوند و از آنجا که توانمندی کمی دارند، باعث تاخیر در تکمیل پروژه میشود.
در این بین تنها یک عامل است که تمامی طرفین اعتقاد دارند که باعث تأخیر در پروژه میشود و این عامل عبارت است از «تغییر در دستور کار توسط کارفرما». سایر عوامل تأخیر شناسایی شده در این تحقیق عبارتاند از:
- کمبود نیروی کار
- نیروی کار غیر ماهر
- تأخیر در پرداخت صورتوضعیتها
- شرایط نامناسب آب و هوا
