اگر قراردادهای EPC را یک مجموعه ی قراردادی در نظر گرفت که شامل مهندسی,تهیه و ساخت گردد و تلویحا به آن قرارداد کلید در دست(turn key) نیز گفته می شود.
گاهی در کنار EPC عبارت F یا F+ نیز بکار می رود.
حال در نظر داریم که تفاوت این دو را بیان داریم.
در قراردادهای معمول EPC اصولا تامین سرمایه جهت انجام قرارداد بر عهده کارفرما یا کشور میزبان می باشد.اما گاهی این امر بنابر دلایلی از جمله نبود سرمایه کافی نزد کشور میزبان به پیمانکار واگذار می گردد. در اینصورت دو حالت بروز می نماید:
۱-تامین مالی و سرمایه انجام قرارداد بر عهده پیمانکار قرار میگیرد
۲-معرفی سرمایه گذار بر عهده پیمانکار است.
در صورت اول پیمانکار خود تقبل هزینه ها را بر عهده میگیرد و پس از انجام عمل مورد قرارداد هزینه های خود را همراه با نرخ ناشی از سرمایه گذاری خود دریافت میدارد که به این مدل قراردادی EPCF گفته می شود.یعنی پیمانکار هم کارمزد انجام قرارداد را دریافت می دارد و هم سود مربوط به تامین سرمایه انجام قرارداد.
در صورت دوم یعنی معرفی سرمایه گذار توسط پیمانکار,در اصل دو قرارداد منعقد می گردد. یک قرارداد بین سرمایه گذار و کشور میزبان و یک قرارداد بین پیمانکارِ EPC و کشور میزبان که به این نوع قراردادها EPC+F گفته می شود.
به طور واضحتر قرارداد ای پی سی با یک شرکت و قرارداد تامین مالی با یک شرکت دیگری منعقد می گردد.
به طور واضحتر در اصطلاح EPCF تامین مالی بر عهده ی پیمانکار ولی در اصطلاح EPC+F معرفی سرمایه گذار با پیمانکار است و خود پیمانکار سرمایه گذار نیست.
در تمامی این اصطلاحات F مخفف عبارت FINANCE می باشد.
