راهنمای AACE 29R-03 اختلال (Disruption) را به دو شکل تعریف کرده است:
- «اختلال (فعالیت یا رویداد) در پیشرفت منظم یک پروژه یا فعالیت(ها)». در واقع اختلال تاثیری است که یک تغییر بر روی کار معمول گذاشته و عمدتا خود را به صورت تاثیر نامطلوب روی بهره‌وری نیروی کار نشان می‌دهد.
- «اختلال در برنامه زمانبندی» هر گونه تغییر نامطلوب در برنامه زمانبندی است که ممکن است، و نه لزوما، شامل تاخیراتی در مسیر بحرانی باشد و یا اتمام پروژه را با تاخیر مواجه کند. اختلال می‌تواند شامل تسریع و فشرده‌سازی مدت زمان انجام کار، کار خارج از توالی برنامه‌ریزی شده، انجام عملیات همزمان، انباشته شدن کارها و سایر اقدامات تسریع باشد، اما محدود به آن‌ها نیست.
علاوه بر این پروتکل تاخیر و اختلال SCL نیز اختلال (Disruption) را به این صورت تعریف کرده است:
«اختلال (که متمایز از تاخیر است) تداخل، مانع یا وقفه در روش‌های کاری عادی پیمانکار است که منجر به راندمان کمتر می‌شود.»
بنابراین ادعاهای اختلال مرتبط با کاهش بهره‌وری در انجام فعالیت‌های خاص است. اختلال باعث می‌شود فعالیت‌ها با بهره‌وری برنامه‌ریزی شده قبلی اجرا شوند. هزینه و زیان ناشی از این کاهش بهره‌وری در صورتی که مسئول رخ دادن رویدادهای اختلال طرف دیگر باشد، می‌تواند جبران‌پذیر در نظر گرفته شود.
رویدادهای اختلال می‌توانند با کاهش بهره‌وری به صورت مستقیم بر روی اجرای کارها اثرگذار باشند. برای مثال دسترسی محدود به کارگاه متفاوت با آنچه برنامه‌ریزی شده است، انجام کارهای خارج از توالی برنامه‌ریزی شده، و تغییرات طراحی به صورت مستقیم بر بهره‌وری اثر می‌گذارند. علاوه بر این، پیامدهای ثانویه اختلال نیز می‌توانند بر اجرای کار تاثیر بگذارند. ازدحام نیروی کار، کمرنگ شدن نظارت به دلیل پراکنده بودن گروه‌های کاری، اضافه کاری بیش از حد (که می‌تواند منجر به خستگی شود)، چرخه یادگیری مکرر به علت تغییر زیاد نیروهای کاری و روحیه ضعیف نیروی کار همگی از مواردی هستند که می‌توانند اثرات ثانویه‌ای بر کاهش بهره‌وری داشته باشند.
