روش آبشاری (Waterfall) از یک فرآیند خطی متوالی پیروی میکند و متداول ترین نسخه از چرخه حیات توسعه سیستم (systems development life cycle یا به طور اختصار SDLC ) برای مهندسی نرم افزار و پروژه های فناوری اطلاعات(IT) است. این روش گاهی با استفاده از یک نمودار گانت (Gantt chart) برنامه ریزی میشود که نوعی نمودار نواری است که تاریخ آغاز و پایان هر فعالیت را نشان میدهد.
این مدل با پنج سطح اصلی خود شناخته شده است و تمام این سطوح ثابت هستند و تغییری در ترتیب و یا توالی آن ها مجاز نمیباشد.
این سطوح عبارت اند از: شناسایی نیازها، طراحی، پیاده سازی، تأیید و نگهداری.
زمانی که یکی از سطوح به پایان رسید، تیم توسعه به سطح بعدی می رود. تیم نمیتواند بدون شروع
تمام فرآیند ها از آغاز تا پایان ، به سطح قبلی بازگردد و پیش از آن که تیم به سطح بعدی برود، نیازها و
منابع باید توسط مشتری بازبینی و تأیید گردند. در این روش برعکس روش های چابک و اسکرام
هیچ تکراری وجود ندارد و این روش به صورت کاملا خطی و متوالی اجرا میشود. البته این روش دارای چهارچوب های ترکیبی با مدیریت پروژه چابک نیز هست که از ترکیب متدهای آبشاری و چابک به وجود آمده است.
پیدایش روش آبشاری
مدل آبشاری در واقع در صنایع تولیدی و ساختمانی ریشه دارد و از این صنایع اتخاذ شده است که هر دو صنعت بسیار دقیق و ساختار یافته اند و کوچکترین تغییرات میتواند بسیار گران تمام شود و یا گاهی غیر ممکن باشد. اولین تعریف رسمی از مدل آبشاری به نام وینستون رویس(Winston W.Royce) در یک مقاله در سال ۱۹۷۰ ثبت شده است که در آن او یک مدل نرم افزاری ناقص را تشریح کرد. مدل اصلی رویس شامل شش فاز بود که این فازها شامل نیازهای سیستم و نرم افزار، آنالیز، طراحی، برنامه نویسی، آزمایش و عملیات اجرایی بود.
